Do zapewniwnia Państwu usług na najwyższym poziomie i zapewnienie prawidowego funkcjonowania strony stosujemy politykę plików cookies. Mogą Państwo również wyłaczyć pliki cookie na swojej przeglądarce.
1841 -1899 w Krakowie), historyk mediewista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po ukończeniu gimnazjum w Tarnopolu, rozpoczął studia na Uniwersytecie Lwowskim (1862-1866). W latach 1867-1879 mieszkał w Przemyślu. Był nauczycielem naszej szkoły, uczył historii Austrii i Polski, geografii i języka niemieckiego. Publikował artykuły w Sprawozdaniach z Posiedzeń Wydziału Historyczno-Filozoficznego Akademii Umiejętności, Muzeum, Przewodniku Naukowym i Literackim. Działał w Towarzystwie Pedagogicznym, w latach 1875-1879 był członkiem Wydziału Powiatowego Rady Szkolnej, zasiadał także w Radzie Miejskiej Przemyśla. W 1875 został doktorem filologii. W 1879 został nauczycielem IV gimnazjum we Lwowie. Na pożegnanie z Przemyślem napisał Obrazki najdawniejszych dziejów Przemyśla. W dniu 27 czerwca 1883 został mianowany profesorem w katedrze historii austriackiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1887 został profesorem zwyczajnym historii austriackiej. W roku akademickim 1894-1895 pełnił funkcję dziekana Wydziału Filologicznego, w roku następnym został prodziekanem. Od 1883 działał w Komisji Historycznej Akademii Umiejętności w Krakowie, w 1889 został sekretarzem komisji. 30 listopada 1889 został członkiem korespondentem Akademii Umiejętności. Od 1888 był członkiem komisji egzaminacyjnej dla kandydatów na nauczycieli gimnazjalnych i szkół realnych, a rok później został członkiem Komisji Centralnej dla badań i zachowania zabytków sztuki i pomników historii. Działał w Towarzystwie Nauczycieli Szkół Wyższych, w 1894 wybrany został na członka Wydziału Koła Krakowskiego Towarzystwa. W 1895 na jednym z posiedzeń Wydziału Filologicznego UJ dostał ataku serca. Kłopoty zdrowotne ograniczyły jego aktywność zawodową. Zmarł 25 kwietnia 1899, pochowano go na cmentarzu Rakowickim. Reprezentował Krakowską Szkołę Historyczną. Za głównych sprawców procesów historycznych uważał jednostki, zwłaszcza monarchów. Unaukowienie historii postrzegał jako oparcie badań historycznych na możliwie szerokiej podstawie źródłowej. W pierwszym okresie działalności naukowej poświęcił się badaniom historii polskiej okresu piastowskiego. Najważniejszymi pracami tego okresu jest pierwsza biografia Mieszka II, w której zrewidował dotychczasowy sposób przedstawiania tego władcy w historiografii polskiej i praca poświęcona koronacji na króla polskiego Wratysława II w 1086 roku. Później zajął się studiami nad XV wiekiem.