ur. 4 lipca 1904 w Przemyślu, zm. 26 grudnia 1957 w Krakowie) - polski kompozytor, pedagog i dyrygent. Od ósmego roku życia uczył się gry na skrzypcach w Przemyślu. W 1920 rozpoczął ośmioletnie studia gry na skrzypcach w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie w klasie Jana Chmielewskiego oraz teorii muzyki u ks. Bernardina Rizziego. W latach 1927-1933 koncertował w Krakowie i innych miastach oraz w Polskim Radiu. Z powodu urazu lewej ręki musiał zrezygnować z kariery wirtuoza. Rozpoczął wtedy karierę profesora. Nauczał skrzypiec i teorii muzyki w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie (1928-1936), gry na skrzypcach w Śląskiej Szkole Muzycznej w Katowicach (1929-1930) oraz w Żeńskim Seminarium Nauczycielskim w Krakowie (1930-1932). Był współzałożycielem Stowarzyszenia Młodych Muzyków w Krakowie (1932). W 1936 rozpoczął naukę w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, gdzie studiował kompozycję w klasie Kazimierza Sikorskiego oraz dyrygenturę w klasie Waleriana Bierdiajewa. Studia ukończył w 1939 z odznaczeniem za kompozycję. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Włodzimierza Wołyńskiego, gdzie prowadził chór i orkiestrę ukraińskiego teatru muzycznego.
W 1940 podjął pracę nauczyciela gry na skrzypcach i klasy kameralnej w szkole muzycznej w Tarnopolu. W 1941 zamieszkał we Lwowie, a następnie przeniósł się do Lublina, gdzie do 1944 uczył prywatnie gry na skrzypcach oraz organizował koncerty dla Polaków. Od 1945 uczył dyrygentury i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, gdzie w latach 1951-1952 kierował sekcją operową na Wydziale Wokalnym. W 1957 został mianowany kierownikiem Katedry Dyrygentury. W latach 1950-1954 uczył dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna w Katowicach). W 1955 został profesorem nadzwyczajnym. W latach 1945-1957 występował sporadycznie jako dyrygent. W 1948 odniósł sukces artystyczny wykonując swoje “Etiudy Symfoniczne” na fortepian i orkiestrę podczas festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w Amsterdamie. W latach 1945-1948 wchodził w skład Komisji Programowej Szkolnictwa Wyższego przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od 1946 był członkiem zarządu, a w latach 1948-1951 i w 1957 prezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej. W latach 1951-1954 był członkiem Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich (ZKP).
Nagrody i odznaczenia:
– 1928 – I nagroda na Konkursie Towarzystwa Bratniej Pomocy Uczniów Konserwatorium Krakowskiego za “Bajkę” na skrzypce i fortepian
– 1949 – II nagroda za “Wariacje” na orkiestrę, III nagrodę za “Toccatę z fugą w formie wariacji” na fortepian i orkiestrę symfoniczną oraz wyróżnienie za “Tryptyk Góralski” na fortepian na “Konkursie kompozytorskim im. Fryderyka Chopina”
– 1952 – nagroda państwowa III stopnia za szkic symfoniczny “Wierchy” na orkiestrę
– 1955 – nagroda państwowa II stopnia za twórczość kompozytorską i działalność pedagogiczną oraz nagroda Ministra Kultury i Sztuki za “Trio Fortepianowe” i za “Etiudy Symfoniczne”
– 1956 – Order Sztandaru Pracy II klasy oraz nagroda Związku Kompozytorów Polskich za całokształt działalności kompozytorskiej i pedagogicznej
– 1957 – Nagroda Muzyczna miasta Krakowa za osiągnięcia twórcze ze szczególnym uwzględnieniem “II Symfonii Dramatycznej”
W latach 1962-1982 co dwa lata odbywał się w Krakowie Konkurs Kompozytorski im. Artura Malawskiego. Do jego uczniów należeli m.in. Krzysztof Penderecki (kompozycja) i Jerzy Katlewicz (dyrygentura).
