(10 V 1874 Przemyślu – 8 VII 1941 w łagrze w miejscowości Posty w Uzbekistanie) – historyk orientalista, jeden z twórców nowoczesnej historiografii polskich Żydów, znawca prawa babilońskiego, semitolog, rabin, działacz polityczny. Uczeń I Gimnazjum w Przemyślu w latach 1874–1883. Studiował historię i filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim i Lwowskim. W 1899 r. Mojżesz Schorr, obronił pracę doktorską, a w 1900 r. uzyskał dyplom rabinacki. W roku 1904, został prezesem Związku Nauczycieli Religii Mojżeszowej Szkół Ludowych i ¦rednich w Galicji, a w latach 1903–1905 był przewodniczącym Towarzystwa dla Szerzenia Oświaty wśród Żydów „Toynbeehale” we Lwowie. Od 1918 r. był członkiem Komisji Orientalistycznej przy Akademii Umiejętności. Po przeniesieniu do Warszawy, został w 1925 r. profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, należał do grona współtwórców stołecznego Instytutu Nauk Judaistycznych. Od 1923 r. był rabinem Wielkiej Synagogi na Tłomackiem w Warszawie, przy której organizował budowę Biblioteki Judaistycznej. W 1935 r. Mojżesz Schorr został wybrany na senatora w senacie RP. Jako zwolennik osadnictwa w Palestynie, należał do kierownictwa Agencji Żydowskiej. Pełnił zaszczytną funkcje prezesa polskiego Towarzystwa Przyjaciół Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie, a w 1925 r. był honorowym gościem na ceremonii otwarcia uczelni. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez Sowietów pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej i jako element społecznie niebezpieczny, zesłany do łagru NKWD w Uzbekistanie.